सांग प्रिये तुला मी स्मरावे किती ?
आठवांत तुझ्या निसदिन झुरत मरावे किती ?
तुझ्या प्रीतीचा सखये असे किनारा मी ,
प्रेमाच्या भरती अहोटीस सांग सोसावे किती ?
प्रेमाच्या देण्या घेण्यात असो श्रीमंत किती ,
दारिद्र्यास प्रेम-सुखाच्या सांग भोगावे किती ?
पौर्णिमेच्या चांदण्यांनी आज उदास करावे किती ?
तुझ्या वियोगाच्या दु:ख्खांनी आसवास रोखावे किती ?
मधुर तुझ्या सहवासात आयुष्य स्वप्नमय वाटावे किती ?
अकस्मात तुझ्या जाण्याने जीवन भकास व्हावे किती ?
-----संजय कुलकर्णी.
'गुलाब-कळी' सम सुंदर दिसते ,
गोड हसुनी खळीत बुडविते !
सदैव आनंदी स्वत: रहाते ,
शृंगारिक प्रेमगीतांनी वेड लाविते !
मधुर बोलांनी मन हर्शविते,
मोहक अदांनी घायाळ करते !
कमनीय सौंदर्याने उन्मादित करते ,
स्वर्गीय सहवासाची आंस लाविते !
सुंदर रूप नयनी ठसते
प्रेमळ मन अंतरी भावते
कोमल शब्द-स्पर्शांचा लळा लाविते
प्रेमवेडी-प्रिया जणू राधा भासते ... !!
--- संजय कुलकर्णी.
है जिन्दगी चार दीन का अफसाना ,
आज है जीना, कला पडेगा जाना !
गम दिलमें छुपाकर,खुशियाँ लुटाते चलो ,
सबको हसाके चलो, प्यार बाटते चलो... !!!
जो बीत गया वो गुजर गया !
याद करके उन लम्हों को ,
दुखो में जिन्दगी को क्यूँ डुबाओ ?
अपने साथ दुसरोंको भी क्यूँ रुलाओं ?
जो बीत गया कुछ उनसे सीखो ,
दुबारा जिन्दगी में उसको ना दोहराओ !
है जिन्दगी भगवान क़ा अनमोल तोहफा ,
खुशियों से सजाकर सबपर आनंद लुटाओ ... !!
सब को हसाके चलो, प्यार बाटते चलो ... !!!
--- संजय कुलकर्णी.
जीव लावून तुझवर
झालो ग मी वेडापिसा !
आरोप करून मजवर
सांग गप्प राहू कसा !!
संपवून अपुले नाते
उधळशी का अता मुक्ताफळे ?
अविश्वासून मम वचनाते
' कोरडे-अश्रू ' का ढाळती द्वयडोळे ?
एकदा तव नयनांतुनी
चांदणे सहजीवनाचे मी पाहिले !
एकदा तव ओठांनी
प्रेमगीत माझे होते गायिले !!
मधाळ तुझ्या बोलण्यांनी
नादावू नकोस कुणालाही ह्यापुढे !
प्रेमभंगाचे दु:ख्ख साहुनी,
आनंदी राहण्याचे सामर्थ्य (मजसारखे) नसेल तयांपुढे ...!!!
--- संजय कुलकर्णी.
कसं समजावू सखे मी ग तुला ,
संशय का येतो अजून तुझ्या मना ?
सुंदर फुलांमध्ये दिसलो मी जरी तुला ,
हृदयी बाळगतो गुलाबासम तुज माझ्या सोना !
तुझी माझी ओळख जशी झाली,
ऋणानुबंधाची गांठ वाटे जशी पडली !
'तुझ्या-माझ्या' भावनांची मेळ अशी जुळली,
सर्वांमध्ये तुझ्याशीच ग गट्टी जमली !
नायिका मम कवितांची खरी तू असशी,
प्रेम सुमनांची ओंजळ तयांतुनी मी वाहीशी !
सारी दुनिया मम कवितांची दिवानी असती,
कसे सांगू "स्फूर्ती-देवता" तयांची तूच असशी !
दूर तुझ्यापासून कधी मी नसे ग प्रिया,
तुझ्या भोवताली सतत मन असते ग सोनुल्या !
तुझ्या पासून वेगळा कसा होईल सांग ना ,
दोन तन एक मन अपुले ग प्रियतमा... !!!
---संजय कुलकर्णी.
टीप:-
कवितेच्या नायकाचे एका अहंकारी मुलीवर प्रेम जडले पण ...
त्यास ती मात्र सतत खेळवत राहते आहे , तिचे प्रेम मोकळेपणा ने व्यक्त करत नाही !
ह्यामुळे त्रासून एके दिवशी तो त्याच्या भावना व्यक्त करतो आहे अशी
हि कविता लिहिण्यामागची कवीची कल्पना आहे !
---------------------------खूप हट्टी, स्वत:चेच घोडे
सतत पुढे दामटवणारी ,
अविश्वासून माझे म्हणणे
कधी न मानणारी !
स्वत:स वेगळे मानून
कोशात आपल्याच राहणारी ,
अहंकारी पण वरून प्रेमळ,
सात्विक, सुस्वभावी दर्शविणारी !
खरं सांगू , मनमोकळे मजजवळ
कधी तू झालीच नाहीस ,
भावना स्वत:च्या कधी मज
जवळ मुक्त केल्यासच नाहीस !
"प्रेम कि मैत्री" हे कधी
स्पष्ट व्यक्त केलेसच नाहीस ,
हक्काने माझ्यावर रागावण्याचे मात्र
तू कधी सोडलेच नाहीस !
प्रेम अपेक्ष्ण्या आधी स्वत:हून
कधी तू दिलेच नाहीस,
मान्य मला, मुली स्त:हून
प्रेम व्यक्त करीत नाहीत !
पण दुसर्याने व्यक्त केल्यावर
' अधांतरी " कधी वागत नाहीत ,
समोरच्यास कस्पटा समान वागणूक
तुझ्यासाखी कुणी देत नाहीत ... !!
खरं सांगू , तू प्रेम
काय अजून जाणलेसच नाही ... !
---- संजय कुलकर्णी.
नाते तुझे माझे ,
अनाकलनीय अमूर्त अवर्णनीय !
घनदाट मेघांस पाहुनी ,
उत्स्फूर्त नाचणार्या मयुरासारखे !!
नाते तुझे माझे ,
हळव्या मनस्वी भाव-विश्वाचे !
एकमेकांपासुनी दूर दिसणारे ,
हृदयी प्रेम 'राधा-कृष्णासम' जपणारे !!
मुलायम तव शब्द-स्पर्शांनी ,
तनमन रोमाचीत करणारे !
अवीट विलोभनीय प्रेमानंदाने ,
आयुष्ये कृतार्थ होणारे ...!!
नाते तुझे माझे ,
जन्मोजन्मी असेच राहू दे !
अबोल अंतरीच्या ओढीने ,
हृदयात अखंड नांदू दे ... !!
---संजय कुलकर्णी.
अशी एक सखी असावी,
पाहता क्षणी मनात भरावी
मनात भरुनी आनंदित करावी
जिवलग सखी ती एकमेव असावी
जीवनाची ती एकमेव दिशा व्हावी !
मन तिच्याच भोवती...
सतत फिरत रहाणारी ...
सर्व तिला सांगितल्याशिवाय...
मन माझे हलके न होणारी !
मनकवडी अशी एक सखी असावी !
चुकल्यास मी,
मम कान धरणारी ...
स्वत:च्या चुका
परी कबूल करणारी...
प्रेमाने समजावणारी,
खुलवून मजला चीडविणारी
हास्याची कारंजी
चेहर्यावर माझ्या फुलविणारी !
जिवलग अशी सखी ती असावी !!
भेटलो ना तर,
आतुरतेने वाट पहाणारी ...
भेटल्या वर मज,
मज बोलू न देणारी ...
कितीही बोलली तरी,
कधी न गप्प बसणारी ...
निरोप घेता डोळे पाणावून,
"पुन्हा कधी भेटशील?"
ते वारं वार मज विचारणारी .... !
जिवलग अशी प्रियसखी ती असावी ...!
--- संजय कुलकर्णी.
सांग उठसुठ का मजसी भांडशी ?
हट्टीपणा तू किती ग करशी ?
सहन न होवून तुझे असे वागणे
निघून गेलो मी तर काय करशील ?
दिनरात तू कुणास ग स्मरशील ?
पाहून आरशात कसे ग लाजशील ?
वाट सारखी कुणाची मग बघशील ?
लाडात येवून कुणाशी ग बोलशील ?
एकाकीपण सारखे तुज खायला उठेल,
कातरवेळी आभाळ जसे भरून येईल !
वीज पावसाळ्यात गडगडासह जशी चमकेल
घाबरून तेव्हा सांग कुणास बिलगशील ?
मधुर आठवांत कुणाच्या ग जाशील ?
स्मरून अपुल्या त्या धुंद भेटींना
आसवे एकटीच तेव्हा ढाळत बसशील !
उणीव मम प्रेमाची तुज सतत भासेल
बोल हे माझे तेव्हा तुजला पटतील
गीत नकळत माझे तू जसे गाशील
'प्रेम शब्दातून जाणवून माझे, भेटण्यास व्याकूळ होशील ...!!
---संजय कुलकर्णी.
मैत्री तशी सर्वांशी
नेहमी करतो आपण,
तयांतील एखादीच व्यक्ती
जाणते आपले मन !
लपंडाव खेळणार्या श्रावणातल्या
सरींप्रमाणे अकस्मात भेटून,
मुक्तपणे तयाच्या प्रेमात
भिजवून आनंदवते तनमन !
मैत्री म्हणजे न्हवे
एकमेकांना सतत भेटणं,
मैत्री म्हणजे न्हवे
तिन्ही-त्रिकाळ "हाय हेलो" करणं !
मैत्री म्हणजे भावना
एकमेकांच्या स्वत:हून जाणणं,
मैत्री म्हणजे सुख-दु:ख
एकमेकांची स्वत:हून वाटणं !
जाणतो खरे स्वत:ला
मैत्री मुळे आपण,
अन मुक्त करतो
कोषातलं बंदिस्त मन !
मैत्रीतून जन्मते कधी
निखळ प्रेमाचं रोपटं,
जीवनात फुलविते दोघांच्याही
नकळतपणे " सहजीवनाचं " घरटं ...!!
--- संजय कुलकर्णी.
देवा, सांग किती समजवायचं ?
विदुषक बनुन सतत हसतमुख राहायचं ,
आनंदी सर्वांना नेहमी कसं दाखवायचं
मन दु:ख्खी असलं तरी हास्य ,
चेहर्यावर सदैव कसं मी दाखवायचं ?
चेहरा बघून माझा पाहणारा हसला,
हास्यात माझ्या दु:ख्ख स्वत:चे भुलला !
जीवन 'सुख-दुख्खांचा' लपंडाव विसरून गेला,
सत्य जीवनाचे तयास कसं रे समजायचं ?
मित्रांच्या मैफिलीत मी स्वत:ला विसरायचं,
एकाकीपण लपवून स्वत:स 'मित्र-प्रिय' दर्शवायचं ?
आठवांत तिच्या आसवांस मी रोखायचं,
अभागीपण माझे हसून किती भोगायचं ?
हृदयीच्या व्यथांस आनंदाने मी गायचं,
मनातलं कधी ओठांवरी ना आणायचं !
दु:ख्ख भोगल्याशिवाय सुख, मिळत नाही म्हणायचं,
स्वत:च्याच मनास देवा, सांग किती समजवायचं... ?
--- संजय कुलकर्णी.
आनंदकंद मम काव्याचा ... तू !
मनमोहना कृष्णसख्या मनरंजना ... तू
जिवलगा मम आत्मानंदा ... तू
नयनाच्या निरंजना परमानंदा ... तू
सुखनिधान मम जीवनानंदा ... तू !
मम हृदयीच्या अंतरात ... तू
अफाट विस्तीर्ण अंतराळात ... तू
चंचल मनाच्या गाभार्यात ... तू
विराट विश्वाच्या पसाऱ्यात ... तू !
मात-पिता सर्व बांधवात ... तू
मम आप्त स्वकीयात ... तू
प्रेमळ मित्र गणात ... तू
मम प्रिय सख्यात ... तू !
कार्य प्रेषिता मजला ... तू
'कर्ता-करविता' मम कार्याचा ... तू
शिकविणारा गुरु मजला ... तू
यशवंता मम भाग्याचा ... तू !
मम काव्यातील भावनात ... तू
उत्स्फूर्त निर्मळ प्रेमरसात ... तू
प्रेमसुगंध तयांतून फुलविणारा ... तू
आनंदकंद मम काव्याचा ... तू !!!
---संजय कुलकर्णी
तू ...
तू ... माझ्या पेमाची पहाट !
तू ... माझ्या स्वप्नांची लाट !
तू ...गतजन्माची अधुरी साथ !
तू ...माझी ऋणानुबंधाची गाठ !
तू ... आत्म्याची आर्त साद !
तू ... अंतर्मनाचा धुंद नाद !
तू ... एकांतातील मधूर आठव !
तू ... गीतातील प्रेमळ साठव !
तू ... माझ्या मनातले भावतरंग !
तू ... माझ्या व्यक्तित्वाचे अंतरंग !
तू ... माझ्या आनंदाचे रहस्य !
तू ... माझ्या चेहऱ्यावरील हास्य !
तू ... माझ्या जगण्याची आस !
तू ... माझ्या भविष्याची कास !
तू ... निर्मिले माझे प्रेम-विश्व !
तू ... व्यापिले माझे जीवन-विश्व !
--- संजय कुलकर्णी.
