प्रेम जन्मोजन्मीचे ...!
उदास अशी होऊ नकोस,
निराश जीवनी राहू नकोस,
मम प्रेम नाही तुझवर असे ,
व्यर्थ मनी तू आणू नकोस !
भेटण्यास अशी तळमळू नकोस,
मम भासांनी हताश होवू नकोस,
नित्य वसे हृदयी मी तुझ्या,
इकडे तिकडे मज शोधू नकोस !
पाहून आरशात सारखे नटू नकोस ,
उगाच असे स्वत:स रंगवू नकोस,
प्रेम करतो मी तव आत्म्यावर,
शाररीक त्यास तू मानू नकोस !
शंकुनी मजवर व्यथीत होऊ नकोस ,
न झाले मिलन ह्या जन्मी तरी ,
अंतरी प्रेम मजवरी असेच करुनी ,
भेटण्यास पुढील जन्मी विसरू नकोस !!!
---संजय कुलकर्णी.
सच्चे प्रेम ...!
समोर नसूनही तुझे चित्र मी काढू शकतो ,
दूर राहूनहि तुझी हालहवाल समजू शकतो !
प्रेमात माझ्या इतकी आत्मीयता आहे कि
प्रेम तुझे मम हृदयातूनी जाणु शकतो !
तरीसुद्धा पाहता प्रेमी युगुलांस एकत्रपणे,
भेटण्यास तुज मन व्याकुळ होते !
नकळत मम डोळ्यात अश्रू दाटते ,
अन आठवणीने तुझ्या उदासीनता येते !
विरहात बुडून देवाकडे मरणही मागितले ,
हतबलता दर्शवित देव मजला वदले ...
"अरे, केव्हाच मजकडून तव प्रियेने
तुझ्या उदंड आयुष्याचे आशीर्वाद घेतले " !
---संजय कुलकर्णी.
कवी व
प्रेम कविता ... !
कहाणी माझ्या प्रेमाची कधी,
अंतरातून विसरली जाणार नाही !
व्यथा मम अधुर्या प्रेमाची ,
शब्दात सांगता येणार नाही !
जर फसविले नसते कोणी,
तर झाला नसता कवी कोणी !
अन लिहिल्या नसत्या कविता कोणी,
जर आठविल्या नसत्या तिच्या आठवणी !
असे म्हणतात कि, प्रेम केले ज्यांनी कोणी,
त्यांनाच समजतात, लिहिल्या प्रेमकविता जर कोणी !
वय वाढले तरी असतो जो मनातून प्रेमी,
पाहताच सुंदर ललना गाईल तोच प्रेम गाणी... !!
---संजय कुलकर्णी.
महत्वाची टीप :-
कोणी फसविले तरच कवी होतो
हे मला सुद्धा पटत नाही हे सर्वांनी लक्षात घ्यावे .
दिवास्वप्न... !!!
चालत असता माझ्या वाटेने ,
अचानक ती समोरून आली !
मान वळवून हंसून मजला,
विचारात तिच्या गुंतवून गेली !
का पाहिले? का बरे हंसली ?
काय असे मनात तिच्या ?
अनेक प्रश्न टाकून मजला ,
निमुटपणे ती निघून गेली !
शांत मनी मी जगत असतां,
घोर मनाला लावून गेली !
अमावस्ये परी जीवनात माझ्या
पौर्णिमेचा चंद्र उगवून गेली !
पुन्हा पुन्हा मनी आठवत तिजला
प्रेम कहाणी माझी सुरु झाली !
मिटल्या नयनी आलिंगुनी मज ती
हळूच चुंबूनी दिवास्वप्न दाखवून गेली !!
---संजय कुलकर्णी .
प्रदर्शन प्रेमाचे तू करू नकोस ...!
मनस्वी अपुल्या प्रेमाची वाच्यता
सगळीकडे तू करू नकोस !
उत्कट सुंदर प्रेम अपुले
उफाळून ओठांवरी आणू नकोस !!
शब्दातूनच कळते का रे
मज प्रेम तुझ्या मनातले ?
नयनातून मला जे जाणवले
प्रेमळा, जगजाहीर करू नकोस !!
अचानक असे जागवू नकोस !
सात्विक निर्मळ तुझ्या सहवासातून ,
वासनिक भडकता आणू नकोस !!
शुद्ध आनंदी प्रेमास अपुल्या,
वाचाळूनी दृष्ट लावून घेवू नकोस !
मधुर मधाळ अपुल्या मनोमिलनाचे
उगाच प्रदर्शन करू नकोस... !!!
--- संजय कुलकर्णी.
तू ....
संजीवनी मम जीवनाची !!!
एकाकी जीवनात माझ्या
अचानक तू आलीस,
अन उदास मनात
प्रीतीची आंस जागवलीस !
शांत रात्रीच्या अंधारात
चांदणे स्वप्नांची उगवलीस !
पहाटेच्या गुलाबी थंडीत
आठवांची उब झालीस !
प्रेमाचे सूर आळवुनी
प्रीती गीत तू गाईलेस !
संसाराचे सुंदर मनोरे
मनी पुन्हा तू उभारलेस !
दु:ख्खी माझ्या चेहर्यावर
हास्य तू फुलविलेस !
जीवनी माझ्या येवूनी
आनंदाने जगण्यास शिकविलेस !
जीवनसाथी होण्याचे ठरवुनी तू
एकाकीपण क्षणात घालविलेस !
मम मरगळलेल्या जीवास तू
जणू संजीवन पाजलेस... !
--- संजय कुलकर्णी.
साद प्रियकराची !
प्रेम माझे तुझ्यावरी,
हृदयातूनी तू जाण प्रिये !
साद घालतो मनापासुनी,
अंतरातूनी तू पडसाद दे !
जुळती विचार अपुले,
आवड निवडही एक जुळे !
मिसळूनी सूर माझ्यात,
प्रेमगीत तू गा सखये !
दूर जरी तुझ्यापासोनी,
मनी मात्र तूच वसे !
भेटण्यास त्वरित येवोनी,
"विरह-आग" विझव जिवलगे !
अर्धांगिनी मम होवुनी,
संसार मजसवे मांड गडे !
"प्रेम-सागरात" चिंब भिजोनी,
जीवनी 'प्रीती-फुले" फुलव सजणे...!
--- संजय कुलकर्णी.
झुठे प्रेम ...!
कशाला फिरायचे मी
दूर एकटेच अंधारात,
कशाला पहायचे मी
चांदणी सवे चंद्रास !
का बुडायचे गतकाळात
पाहून धुंद रातराणीस,
का भिजायचे आसवात
स्मरून तुझ्या आठवांस !
सोडली मी वाट
ती गूढ धुक्याची,
सोडिली मी गाठ
तुझ्या झूठ वचनांची !
फाडीली वही केव्हाच
तुजवर लिहिलेल्या कवितांची,
जगतो सुखाने अता
संवादित माझ्या मनाशी... !!!
---संजय कुलकर्णी.
आंस मिलनाची ...
गोड हसत मोहून मजकडे ,
नेत्र कटाक्ष तू टाकले !
कसे सांगू तुज सखया ,
मनात माझ्या काय झाले !
उधाण यौवनाचे मनी उसळे ,
उफाळलेल्या भावनांस आवरू कैसे ?
जादुई स्पर्शास अंतरी आसुसले ,
शांतव मिठीत एकरूप जैसे !
रंग प्रीतीचे हृदयी फुलती ,
स्मरता तुज सखया राती !
माळूनी गजरा तुझ्या मीलनी
वाट पहात प्रिया तरसती !
थरथरे देह अकस्मात पहाटी ,
स्वप्नी येवूनी जसे चुंबसी !
कैफ मिलनाचा अधुरा परी
आंस लावूनी स्वप्न भंगती ...!!
--- संजय कुलकर्णी.
कृष्ण... मम प्रियसखा !
हे लाडक्या कृष्णसख्या,
गोप गोपिकांच्या सुहृदया !
देवकी नंदाच्या परमानंदा
राधेरमणा 'वसुदेव-यशोदा' नंदना !
कितीही युगे जरी लोटली,
हे कन्हैया तुजला अवतारुनी !
जन्म झाले किती माझेही,
साथ मानतो तुझी जन्म-जन्मांतरीची !
येवोत दिन कसेही ह्या जीवनी,
साथ तुझीच रे मला अंतरी !
पूजा, कर्म-कांड मी ना करी ,
केवळ प्रेम करतो मी तुजवरी !
परी पेंद्या-सुदाम्याची जशी,
"सख्य-भक्ती" माझी तशी !
देवू नको मला तू काहीही,
अंतरु नकोस मज कधीहि... !!!
---संजय कुलकर्णी.
पौर्णिमेचा चंद्र...!
धुंद निरव रात्रीच्या
ह्या शांततेत प्रिये ,
बघ चंद्र पौर्णिमेचा
रमला कसा चांदण्यांसवे !
मंद रातराणी सुगंध त्यात ,
मद मस्त करीतसे मनास !
आरक्त एकाकी प्रहरी अशात
आठवण तुझी येतसे खास !
स्मरीत सुगंधित श्वास तुझे,
मन इथे माझे झुरते !
मृदू स्पर्शाचे आठवीत चांदणे ,
तव मिलनाची आंस लावते !
अमृतमय तुझ्या सहवासाचे,
चांदणे अंतरी फुलवून जा !
प्रणायातूर पौर्णिमेत प्रिये,
भेटून चंद्रासम बहरवून जा ... !
---संजय कुलकर्णी.
प्रेम कर...
कृष्णाच्या राधे सारखं !
प्रेम कर
पहाटेस जागवणार्या..
गोड भूपाळी सारखं !
प्रेम कर
मन धुंद करणार्या...
मोगर्याच्या फुलासारखं !
प्रेम कर
मनात रुणझुणणार्या..
नादमधुर घुंगरासारखं !
प्रेम कर
मायाळू मातेच्या...
प्रेमळ वात्सल्ल्यासारखं !
प्रेम कर
वरून कठोर पण...
अंतर्यामी हळव्या पित्यासारखं !
प्रेम कर
पावसाच्या सरीनंतर...
येणार्या मातीच्या सुवासासारखं !
प्रेम कर
मन उल्हासवून ...
भिजविणार्या श्रावण सरींसारखं !
प्रेम कर
मेघ पाहून ...
उत्स्फूर्त नाचणार्या मोरासारखं !
प्रेम कर
कृष्णाच्या भक्तिस्तव
विष प्राश्णार्या मीरेसारखं !
प्रेम कर
कृष्णाच्या राधेसारखं...
दोन जीव एक प्राणांसारखं !!!
--- संजय कुलकर्णी.
प्रेम करतो मी प्रेम... !
वृक्ष लतांवर, पशु पक्षांवर !
बाल वृद्धांवर, युवा तरुणांवर !
हंसर्या आनंदी, सर्व ललनांवर !
सर्वांमध्ये दिसणार्या, कृष्ण-कन्हैयावर !
प्रेम करतो मी तुम्हा सर्वांवर !!
निर्मिली वसुंधरा इतकी सुंदर !
पहाड डोंगर, नद्या सरोवर !
विराण वाळवंट, निळे सागर !
पाहुनी हर्षे मन खरोखर !
प्रेम करतो मी धरणी-मातेवर !!
लपवून दु:ख्ख अपुल्या हृदयांत !
वाटिती सुख सर्व जनांत !
दाबुनी हुंदका अपुल्या मनांत !
दर्शविती जे आनंद चेहर्यावर !
प्रेम करतो मी त्या माणसातील देवावर !!
लिहूनी प्रेम कविता दिनभर !
करतो जागृत सर्वांमनी प्रेमांकुर !
विसरवून दु:ख्ख विश्वासण्यास स्वप्नांवर !
सांगतो मी प्रेम करण्या जीवनावर !
हां, प्रेम करतो मी आनंदी तुम्हांवर !!
--- संजय कुलकर्णी .
सौंदर्य... !
सौंदर्य असते निसर्गात,
असते निरागस बालकात !
गाठते परीसीमा तारुण्यात,
खुलते मनामध्ये वार्धक्यात !
सौंदर्य दिसते पाहण्यात,
दिसते तुमच्या बोलण्यात !
सौंदर्य दिसते लिखाणात,
दिसते तुमच्या विचारात !
निसर्गदत्त सौंदर्याच्या ह्या आविष्कारास ,
लपवू नये स्वत:च्याच कोशात !
उधळा मुक्तपणे सौंदर्य जनात
आनंदावे पाहुनी सौंदर्याच्य स्तुती-सुमनास !!!
---संजय कुलकर्णी.
जीवन - प्रवास आनंदाचा... !!!
आनंद जीवनाचा सदैव इतरांमध्ये लुटावा ,
काट्यांतील गुलाबासम मोहरून सर्वास सुगंधावा !
अर्धा भरलेला प्याला जरी सुखाचा,
संपूर्ण भरलेला असतो का कुणाचा !
अकस्मात जाती तयांचा शोक किती करावा ?
शोध नाविन्याचा पुन्हा का न करावा ?
ऋणानुबंध जितुके सहवास तितुकाच समजावा,
नव-सहवासात पुन्हा जीवनी आनंद मिळवावा !
उजळवून दिपकाने जसे दुसर्यास प्रकाश द्यावा,
लुटून सुख आनंदाने प्रवास आयुष्याचा करावा !
---संजय कुलकर्णी.
प्रेम कहाणीस प्रिये ...
यशस्वी करून तर बघ !!!
नजरेस माझ्या नजर
देवून तर बघ !
प्रतिबिंब स्वत:चे तयात
पाहून तर बघ !
अंतर्मनात तुझ्या एकदा
डोकावून तर बघ !
अस्तित्व माझे तयातले
पाहून तर बघ !
भावना माझ्या हृदयी
जाणून तर बघ !
स्वच्छ मन माझे
आजमावून तर बघ !
मला टाळणे तुला
जमते का बघ !
फसवून स्वत:च्या मनाला
जगून तर बघ !
मनस्वी प्रेम मजसारखे
करून तर बघ !
तन मन मजसारखे
अर्पून तर बघ !
सखे,वचनांवर माझ्या
विश्वासून तर बघ !
प्रेम कहाणीस प्रिये ...
यशस्वी करून तर बघ... !!!
--- संजय कुलकर्णी.
