मन माझे चंचल
धावते स्वप्नांमागे अविरत
थांबते ना क्षणभर !
जशी वसुंधरा फिरते
स्वत: भोवती नकळत
घेवून सर्वांस गरगर !
स्वप्नातील आशा आकाक्षांना
सत्यात कसे आणावे ?
सागर तळातील मोत्यांना
शोधून कसे काढावे ?
मन आनंदाचे उधाण
पौर्णिमेस आकाशी जसे
चंद्र चांदण्यांचे धुमशान !
मन काळजीचा घोर
अमावस्येच्या रात्री जसे
टिट्वीस ओरडण्याचा जोर !
चेहऱ्यास पाहून कुणाच्या
थांगपत्ता खरा मनाचा
कसा कुणा कळावा ?
ढोंगी फसव्या दुनियेत
सच्च्या मनस्वी प्रेमाचा
आधार कसा मिळावा ?
--- संजय कुलकर्णी.
तुझ्या ओठांनी प्रेमगीत माझे गायचे ,
तुझ्या मधुर स्वरात शब्दांनी नहायचे !
हृदयस्पर्शी भावनांत तू मंत्रमुग्ध व्हायचे ,
प्रेमास माझ्या अंतरातून समजून घ्यायचे !
मला न साहावे तुझा विरह अता ,
टाळून नजरा लोकांच्या भेट ना मला !
तुझ्या लोचनात मला हरवून ग जायचे ,
मिठीत तुझ्या स्पर्शगंध मज हळूवार लुटायचे !
मला ना आवडे तुझा हा लटका रुसवा ,
महत्प्रयासाने भेट होता का अबोला फसवा !
तन मनात तुझ्या स्वप्नांचे प्रेमांकुर फुलवायचे ,
सुगंधित श्वासात मिसळूनी आनंदे एकरूप व्हायचे !
--- संजय कुलकर्णी.
प्रेम आहे तुझे मजवर ,
म्हणतेस हेच पुरेसे खरोखर !
प्रेमासक्त नजरेतून तुझ्या खरं ,
जाणले अंतरी केंव्हाच दिलवर !
अशीच नकळत मला
तू पहात रहा ,
स्वप्नातून मम प्रेमसुख
सदैव उपभोगत रहा !
बाह्य जग सतत बदलणारा
अफाट मायेचा पसारा आहे !
स्वप्नातील दुनियेत अपुल्या प्रेमाचा
खरा अंत:करणीय विसावा आहे !
वेडा आहे मी तुझ्या
हृदयीच्या खऱ्या प्रेम भावनांचा ,
आतुर असे मी ऋणानुबंधाच्या
तुझ्या माझ्या आत्मिक प्रेमाचा !
लाख इच्छा तुझ्या सहजीवनाच्या ,
प्रेमाच्या सत्यात मजला सांगण्याच्या,
दावतील वाटा त्याच जन्मोजन्मीच्या
अपुल्या सुंदर मनस्वी मिलनाच्या !
उत्कट अपरिमित प्रेम फुलविणारा
आनंदाचा समर्पित स्व्प्नांकूर मी !
गांधारीय स्वर्गीय सुख लुटणारा
तुझ्यातील अमर आत्मांकुर मी ...!
--- संजय कुलकर्णी .
हासर्या चेहर्याने मोहिनी
मजवरी तू केली ,
लोभस आर्जावांनी जादुगरी
मनावरी तू केली !
आरशात सारखे पाहून
का शृंगारतेस तू स्वत:ला ,
सौंदर्य तुझे बघून
वाटते आरसा व्हावे मजला !
नाहून निथळती जशी
माझ्या जवळी तू आली ,
चेतवून तन मनाला
उन्हाळ्यात अचानक बरसात झाली ...!
सांगू कसे तुला
माझे मनतरंग तू ,
संथ जीवन फुलविणारे
माझे प्रेमतरंग तू ... !
---संजय कुलकर्णी .
---संजय कुलकर्णी.
कधी आठवण येता
तू सामोरी दिसावं !
सर्व जगास विसरून
तू मनमोकळे भेटावं !
हातात हात घालून
दूर एकटेच फिरावं !
एकांती जवळ घेवून
ओठांस मधाळ चुंबावं !
मध्येच विनाकारण तू
माझ्यावर रुसून जावं !
लाडाने मनविता तू
खुलून घट्ट बिलगावं !
थोडं थोडं सांगावं,
अन भरपूर ऐकावं !
कधी हळुवार भांडाव
कधी मनमुराद हसावं !
सतत चोरून इतरांपासून
फोनवर बोलत राहावं !
दुसर्यास कळलेले पाहून
'अग'चे 'अरे' करावं !
विरहात मनात झुरावं
अंतरात प्रेमास जपावं !
विरोधास पुरून उरावं,
प्रेम यशस्वी करावं ...!
---संजय कुलकर्णी.
अवचित संध्याकाळी ती आली ...
मस्त मदहोश करून बेधुंद !
जाताना श्वासात भरून गेली ,
अवीट प्रेमाचा दरवळणारा सुगंध !
अवचित संध्याकाळी ती आली ...
आरक्त कंच, गुलाबी गहरी !
जाताना ओठावरी उमटवून गेली
मधाळ अमृताच्या गोड लहरी !
अवचित संध्याकाळी ती आली ...
उत्स्फूर्त शृंगारिक गात गाणी !
जाताना उत्कट आलिंगन देऊनी
उबदार स्पर्ष-गंधाच्या धुंद आठवणी !
---संजय कुलकर्णी.
प्रेम कधी मागुन मिळत नाही ,
उत्स्फुर्त पणे मनात रुजावं लागतं !
नयनांनी एकमेकांस कितीही खुणविले तरी ,
प्रेम कृतीतून दुसर्यास दाखवावं लागतं !
आठवण तिची तशी रोज येते ,
अन तिला लगेच भेटावसं वाटतं !
मन मोकळे माझं करावसं वाटते ,
अन तिच्या मनातलं जाणावसं वाटतं !
दिसताच ती खूप बोलावस वाटतं ,
पण तिच्यासमोर काही न सुचतं !
नुसतच एकमेकांकडे पहात, निरखत
जे सांगायच ते गुपित राहतं !
तसा मैत्रिणींशी मनमोकळा असतो पण
तिला पहाताच मी का गोंधळतो ?
इतर सर्व काही सांगतो पण
प्रेम तिच्यावरचे सांगण्यास का बावचळतो ?
भाव मनातले तिला समजावे म्हणून
शब्दातून कवितेच्या तिला स्पष्ट कळवितो !
कविता वाचून गालात खुदकन हसून
आनंदाने बिलगते असे स्वप्न पहातो ... !
--- संजय कुलकर्णी .
प्रेम नाही म्हणत
नातं तोडलं तरी ,
प्रेम माझे कधी
कमी होत नाही !
भेटू नकोस मजला
तू म्हंटलेस तरी ,
सवय लागली मनाला
तुज विसरायचे जरी !
भंगले स्वप्न प्रेमाचे
गैरसमजातून जरी एकवार ,
हटलो नाही अपयशातून
आयुष्यात मी आजवर !
अजून आहे आंस मज
हृदय परिवर्तनाची तुझ्या ग,
निराश केलेस जरी आज
मानशील प्रियसखा उद्या ग !
माझ्या खऱ्या वचनांवर
बसेल तुझा विश्वास
कधीतरी पश्चतापून स्वत:वर
वाट पाहशील हमखास ... !!!
---संजय कुलकर्णी.
सहज फिरताना अवचित तू समोर यावे ,
'चल-चित्र ' विसरलेल्या क्षणांचे डोळ्यासमोर का यावे ?
पुन्हा त्या 'कटु-मधुर' आठवांनी मजला घेरावे ,
हृदयीच्या त्या घावांस मी का कवटाळावे ?
भेटणे वियोगणे हा नियतीचा खेळ आहे ,
प्रारब्धातील मम दु:ख्खास कोण टाळू पाहे ?
सुख दुख्ख आयुष्यात येत जात असतात ,
ऋणानुबंध कुठे कुणाचे माहित का असतात ?
स्वप्न तू माझे मी मानले मनात ,
सारी स्वप्ने जीवनात सत्य कुठे होतात ?
---संजय कुलकर्णी.
नातं तुझं माझं
जगावेगळ असावं !
काही केल्या कुणा
न समजावं !
नसावे कसलेच बंधन
कुणाचेहि अनुमोदन !
असावे एकमेकांच्या खुशीन
प्रितीच सहजीवन !
दोन अंतरातून एक
प्रेम जाणणार !
दोन मुखातून एक
शब्द वदणार !
दोन काया परी
एक माया !
दोन दिसाया परी
एक आत्मछाया !
दोघांच्या हृदयात प्रेम
कळीगत उमलावं !
दोघांच्या आयुष्यात ते
प्राजक्तासम बहरावं !
दोघांच्या डोळ्यात मधु
स्वप्न दिसावं !
दोघांच्या जीवनात जणु
आनंदवन सजावं ...!!
---संजय कुलकर्णी.
