सायंकाळी सागर किनारी एकांती ,
भेटायचं मला तिने ठरवलं होतं !
पण बराचवेळ तिची वाट पाहुनि ,
आनंदावर माझ्या विरझण पडलं होतं !
' का आली नाही? ' मनी विचार करता ,
'सत्य' लगेच समोर उभं ठाकलं !
स्वप्नात किती राहशी म्हणता ,
खिजवून मजला छद्मी हसू लागलं !
आशा वेडी स्वप्ने दावते ,
परिस्थिती पासून तुजला दूर लोटते !
स्वप्न कधी सत्यात नुतरते ,
शहाण्या माणसास पार वेड लावते !
अंतर्मनाने सत्यास साफ नाकारले ,
श्रद्धा माझी माणसातल्या आनंदी होण्यावर !
बदलावयाचे परिस्थितीला मी स्वीकारले ,
सर्वस्व अर्पुनी सत्यवत स्वप्नांस आणण्यावर !
तोच आभाळी मेघ दाटले ,
गर्जुनी वार्यासवे रिमझिम बरसू लागले !
उदासपणे होता माघारी जाणे,
मागुन कुणीतरी मजवर छत्र धरिले !
' सॉरी,लेट झाला ' ट्राफिक मध्ये अडकले,
म्हणत तिने छत्रीत जवळ खेचले !
आनंदाने माझी कळी खुलली ,
खरोखर स्वप्नवत अमुची भेट झाली ...!
---संजय कुलकर्णी.
No comments:
Post a Comment