काल राती न्हाऊन शयनगृही
अशी तू आली ,
केस मोकळे घेऊन पाठीवर
टप टपत पाणी !
चेहरा नितळ अन त्यावर
जल-बिंदूचे मोती ,
भासली जणू माझ्या घरी,
जलपरीच तू आली !
लांब सडक केस झाड्ले तुझे
पाहत मज दर्पणी ,
वेधले लक्ष माझे तुषार जसे,
चार पडले चेहर्यावरी !
चीडवलेस जव मजला तू
वेडावून दाखवत हांसुनी ,
कडाडून गर्जले मेघ नभी
घाबरावीत तुज अंतर्मनी !
बंद करू जाता गवाक्ष
मी झडकरी ,
नजर आपसूक खिळली तव
कमनीय बांध्यावरी !
ओष्ठ दाबत हंसून मज
प्रोत्साहित तू लाजली ,
आकाशी तत्क्षणी हाय कशी
वीज भयानक कडाडली !
दचकून आवाजाने घाबरून मज
अशी तू बिलगली ,
मदन वीज जणू निमिषार्धात
अंगी मम संचारली !
प्रेम-भारीत मेघांची जशी
मधुर भेट झाली ,
अमृतधारांची बरसात करून तृप्त धरा
कुशीत शांत निजली ... !!
--- संजय कुलकर्णी.
No comments:
Post a Comment